ابوالفتح مسیح الدین گیلانی دوانی

ملیت :  ایرانی   -  قرن : 10 منبع : اثرآفرینان (جلد اول-ششم)

(وف 997 ق)، طبیب، شاعر و خطاط. پدرش در دانش پزشكى و روانشناسى و حكمت معروف زمان خود بود. حكیم ابوالفتح چنان كه از قول تذكره‏نویسان برمى‏آید، در شعر دست داشته و در نوشتن خط نستعلیق نیز استاد بوده است. وى پس از مرگ پدرش به سال 983 ق در زندان پادشاه صفوى، همراه دو برادر خود حكیم همان گیلانى و نورالدین قرارى، شاعر زمان، به هندوستان مهاجرت كرد و به دربار جلال‏الدین اكبر پادشاه گوركانى راه یافت. بر اثر حذاقت در مداواى بیماران و دقت در روانشناسى كه با تواضع و پاك نظرى همراه بود، منزلتى عظیم یافت و محسود همگنان گردید. با این همه، از یارى رساندن به اهل دانش دریغ نداشت. از تألیفات وى: «افادات حكیم ابوالفتح»؛ «رقعات حكیم ابوالفتح یا چهارباغ» مشتمل بر نامه‏هاى او؛ «قیاسیه»، در حكمت؛ دو مثنوى به نامهاى «مظهر الاسرار» و «ضیاء النیرین»؛ مجموعه‏ى اشعار خطى و اشعارى در جنگ «كنوز الشعرا».